Burdayım Kızım
Bundan iki yıl önce, ben anne olduktan sonraki ilk anneler günüydü. Sosyal medya hesabımda kızımın doğduğu gün, hastanede o kucağımdayken çekilen bir fotoğrafın altına şunları yazmışım:
Hamileliğim boyunca hep “bir şey olur mu?”diye düşündüğümde; anneliğin “korku’olduğunu,
Kucağıma aldığım anda; anneliğin “mutluluk” olduğunu,
Her gece üstün açıldı mı diye uyandığımda; anneliğin “endişe”olduğunu
Bir öksürüğün ve hapşırığında “Allah’ım ne olur hastalanmasın” diye dua ederken; anneliğin “tevekkül” olduğunu,
Bir gülücüğün ile; anneliğin “sevgi” olduğunu,
Her ağladığında kucağımda seni sakinleştirmek için çırpınırken; anneliğin “şefkat” olduğunu,
Bir çocuğun üzüntüsü beni daha derinden etkilediğinde; anneliğin “merhamet” olduğunu seninle öğrendim kızım ben. Ve bugün ilk anneler günümde ne güzel bir hediyesin bana…
İlk bebeğini henüz kucağına alamadan kaybeden, ikinci bebeğine hamile kaldığında doktorunun “sürekli uzanmalısın riskli bir hamilelik geçiriyorsun” dediği, her an “ya yine bebeğime bir şey olursa?” korkusu yaşayan bir annenin yazdığı cümlelerdi bunlar.
Çok şükür kızımı 18 Mart 2020’de sağlıkla kucağıma aldım. Ve doğduğu ilk günden itibaren onu kucağımdan hiç mahrum etmedim. İyi niyetle söylenen “kucağına alıştırma, sonra sen rahat etmezsin, hep kucak ister” cümlelerine kulak asmayıp doya doya sarıldım evladıma ve kokusunu içime çektim . Ben ona sarıldıkça o bana daha çok bağlandı. Dokundu, hissetti, kendini güvende hissetti… “Anne” dedi, “burdayım kızım’ dedim. “Anne deel (gel) “dedi,”geldim kızım”dedim.
Yoruldum, yeri geldi bunaldım, çoğu zaman kendime vakit ayıramadım belki ama, ona dokundum, onu sevdim, onunla oyunlar oynadım, güldüm, eğlendim…
Şöyle bir düşündüm de; bu hayata bir kez geliyoruz.Sırf biraz rahat edeceğiz diye çocukları kucağımıza alıp, onlara sarılmaktan korkmak; onları da kendimizi de bu güzel duygulardan alıkoymak niye?
Bugün kızım uyurken onu uzun uzun izledim . Kendi kendime : “Ömrüm yettiği sürece, sen ‘anne’ dedikçe; ben ‘burdayım kızım’, ‘anne gel’ dedikçe; ben ‘geldim kızım’ diyeceğim ve sana hep sımsıkı sarılacağım dedim.
Trafik lambalarında hepimizin denk geldiği sokak çocuklarını kimimiz tersliyoruz,kimimizin o çocukların çaresizlikleri içini burkuyor.Oyun oynamaları,okumaları gereken yaşta sokaklarda olmalarına kısa süreliğine üzülüyoruz. Sonra hayat telaşına kaldığımız yerden devam edip hepsini unutuyoruz.
Bazen diyorum ki; keşke… Keşke her birini kucaklayabilsem…Gel benimle diyebilsem, evimin kapılarını açabilsem hepsine… Sarılabilsem…Kızıma sarıldığım gibi…
Annelik hiçbir duyguya benzemeyen eşsiz bir duygu. Sizi bambaşka biri yapıyor.
Kızım doğduktan sonraki ilk anneler gününde yazdığım not gibi; bir çocuğun üzüntüsü sizi daha derinden etkiliyor anne olunca.
Onlara sarılamasak da tüm söylenenleri geride bırakıp kendi evladımızı sımsıkı saralım. En azından bizler, dünyaya sevgiyle büyüyen bir insan bırakalım.
